ببخش که مامان پر از تقصیره
چرایش را نمیدانم ولی همیشه از دیدن چهره مظلومش در خواب حس عجیبی داشته ام .یجور چشمانم بهش خیره میشود و پر از اشک که جواب بغضم را نمیتوانم بدهم ...... انگار با معصومیتش میخواهد من را به یاد تقصیراتم بیاندازد.یاد اینکه کجا بهش کم توجهی کرده ام...... کجا خواسته اش را برآورده نکرده ام.....و کلا بدجنس شده ام .... کی جواب سوالش را سر بالا داده ام...... کی از زیر خواسته اش فرار کرده ام..... کجا بی خبر و بدون خداحافظی ترکش کرده ام..... وکی از کوره در رفته ام وبعد شبنم اشک را از مزه های بلند وپر پشتش پاک کرده ام....... یاد وقت هایی که دخملک با التماس گفته بغلم کن ونتوانستم.....!یاد وقت هایی که با خواهش از من خواسته بشینم کنارش وبا هاش بازی ک...
